Update vanonder een steen

Ja, ik ben er nog, gezond en wel! U allen ook, hoop ik?

Het bloggen gaat me lastig af, merk ik. Weinig inspiratie en weinig nieuws ook.

Natuurlijk kan ik een stukkie tiikken over de pandemie alsof u daar op zit te wachten. Over verkiezingen in een derde wereldland waarvoor alle nieuwsbulletins meer dan tweederde van de tijd inruimen?  Dacht het niet.

Waarover dan wel? Mijn ieniemini projectje, waarbij ik dagelijks één ding wegdoe? Is ingehaald door de tijd en de noodzaak van een nieuwe schuur. Ooit zetten we een houten schuurtje achterin onze postzegel maar met het verstrijken van de jaren bleek het geïmpregneerde hout niet van de beste kwaliteit, een paar lagen beits konden daaraan niets verhelpen. Lekkages maakten het allemaal nog erger en inmiddels staat het geval vrijwel op instorten. Gelukkig kwam mijn projectje daarbij goed van pas en konden we heel veel wegdoen, niet 1 ding per dag maar per kliko of kofferbak vol.

Oud gereedschap ging naar de inbrengwinkel, in 3 keer anders zou het autootje een heuse kiepauto nadoen zo zwaar beladen was de kofferbak, plastic bloemkweekpotjes terug naar de kweker, overbodige stukken regenpijp, glaslatjes en andere zooi in de kliko. Ik ben de tel kwijt maar neemt u van mij aan dat er meer is weggedaan dan ik ooit had kunnen bedenken😉

De afspraak met een klussenier is gemaakt, de offerte nog niet maar een nieuwe schuur komt er. Waar moet ik anders met de overgebleven spullen naar toe?

U hoort nog!

Advertentie

Per dag 1 artikel wegdoen

Gisteren kletste ik bij met dochter en hoewel ik mezelf een minimalist reken, vind ik die minimale bezoekjes op anderhalve meter helemaal niks en hoe langer het duurt hoe meer ik in de contramine ga.

Maar goed, daarover spraken we niet, dochter vertelde over haar fascinatie voor tiny houses, minimalisme en opruimen. En ’t wicht was ook maar direct begonnen om haar belangstelling in daden om te zetten.

Ze vertelde dagelijks 1 artikel weg te willen doen en daar alvast vorige week mee begonnen te zijn.

Vanaf morgen doe ik met d’r mee: dagelijks 1 artikel wegdoen, naar de kringloop of in de kliko, da’s me om het even maar tot 31 december kunnen er tenminste 120 dingen verdwijnen.

’s Kijken of ‘k de keet weer eens kan kuisen minimaliseren 😀

Nationaal opruimen

Sinds we intelligent opgesloten zitten, met dank aan een kleautevirus, zijn we met z’n allen massaal ons huis gaan opruimen. ’n Bijzonder fenomeen vond ik dat.

Waar we normaal ons huis ontvluchten vanwege de vele rommel, moesten we ineens zelf binnen zitten en dus moest al onze meuk eruit. Het leek of onze woningen te vol waren om de bewoners ook nog te kunnen herbergen.

Waar heel NL normaliter z’n meuk op Koningsdag probeert te verpatsen, stonden we nu massaal in de rij voor de milieustraat. Wachtrijen tot wel 2,5 uur waren geen uitzondering.

Zoveel rommel brachten we weg dat werd gewaarschuwd om geen afvalbrengstation te bezoeken, en zelfs kledingbank max verzocht geen zakken textiel meer in te leveren omdat de magazijnen al te vol raakten.

Niets menselijks is mij vreemd en ook ik ontkwam niet aan de nationale opruimwoede, dat u niet denkt dat ik u allen uitlachte. In het Knieperhuis was in de loop de jaren wel één en ander aan inmiddels overtollig geworden spulletjes binnengebracht en dat moest maar weer eens opgeruimd.

Vorige week bracht ik m’n spullen naar één van de vele kringloopwinkels in de stad. Ik dacht, ten onrechte misschien, dat de ergste drukte nu wel over zou zijn. Natuurlijk werd alles netjes aangenomen en werd ik bedankt voor de moeite van het brengen maar hun magazijn stond zo overvol, dat ik vrees dat mijn zaakjes zoekraken of zelfs rechtstreeks bij het afval belanden.

Dan had ik het ook zelf in de kliko kunnen gooien.

Verouderd

Verouderde navigatiesystemen zijn van alle tijden.
Vroegâh al, als de mensch in het pre-digitale tijdperk op vakantie ging, kocht diezelfde mensch een wegenkaart. Eens in de zoveel jaren was het dan gebruikelijk om een nieuwe wegenkaart aan te schaffen, men wilde immers niet de weg kwijt raken, toch? Hoewel u dat kwijtraken van de weg niet al te letterlijk moet nemen.

Tegenwoordig wordt men in den vreemde de weg gewezen door smartphone of een ander digitaal systeem. En evenals papieren navigatiesystemen moeten ook digitale systemen geregeld vernieuwd worden. En waar de papieren wegenkaart voor een paar euro te vervangen was, kost de update van een digitaal systeem toch minstens het 5-voudige van de papieren versie, als het updaten al lukt.
Mijn tomtom-systeem was dusdanig verouderd dat een update niet meer mogelijk zou zijn.
Dat was bekend en het besluit was ook al genomen om een nieuwe versie aan te schaffen maar we moesten er even de gelegenheid voor vinden.
Die gelegenheid deed zich afgelopen weekend voor, de grote elektronicazaak die toch niet gek is, gaf de BTW cadeau.

Manman, wat was het een drukte van belang in die winkel: alsof alles te geef was. Rijen kooplustigen tot achterin de winkel. Het deed ons de verzuchting slaken: hadden we toch maar via het wereldwijde web gekocht!

Maar… we kunnen weer op stap zonder verdwalen en dat is met een vakantie in aantocht wel een plezierige gedachte.

 

 

 

 

Eigenbelang

Dat winkelkarretje wegbrengen, gisteren, was niet zozeer een onbaatzuchtige daad, er kwam een flinke portie eigenbelang bij kijken.

Allereerst doet ’t rommelig aan allerlei ‘rommel’ onbeheerd op straat. De buurt staat toch al niet bekend als een heel chique buurt, kort door de bocht: meer als een achterbuurt. Overal winkelkarretjes, verkrotte fietsen en andere rommel in de straten doen het imago van een buurt geen goed.

Ten tweede stond het karretje in de weg, eigenlijk vlakbij geparkeerde auto’s. Een windvlaag zou zomaar het karretje tegen m’n auto kunnen schuiven daarmee flinke krassen veroorzakend. Daar zit ik begrijpelijkerwijs niet op te wachten en om dat voor te zijn, bracht ik het karretje naar de plek waar die wel hoorde.

U ziet, het was puur eigenbelang.

Geen witte schoenen in de winter

Volgens mij was ’t mijn moeder die ons, haar dochters voorhield dat een mensch na 1 oktober geen witte schoenen meer behoorde te dragen. Mijn moeder was er iemand van: wat zullen de buren er van denken!
Mij zal het boeien wat m’n buren denken maar nog steeds draag ik zo eind september geen zomerschoenen meer. Een paar gewone pumps gaat nog maar slingbacks of peeptoes: NOPE!

Vandaag was voor mij de schoenenwissel, ik zocht laarsjes, wandelschoenen, sportschoenen e.d. uit op bruikbaarheid tijdens de winterperiode en borg de slippers en sandaaltjes, tot de zon weer volop gaat schijnen, in een dichte bak in de hoek van de kast.
Tegelijk gooide ‘k het aftandse schoeisel, een paar pumps waarvan de hakken door kinderkopjes waren vernaggeld gingen in de kliko net als een stelletje nep-jeruzalem-nikes waarvan de zool, die toch al niets om hakken had, bijna door was.

Bij het opruimen van een paar witte pumps, die ik overigens voor ‘k ze opruimde eerst bewerkte met tipp-ex, geweldig spul om hakken strak in de lak te houden, dacht ik even terug aan mams, ze zou het geweldig hebben gevonden dat ik, net als zij, in de winterperiode ook geen wit schoeisel draag.