Ik ben gek op tulpen, al vanaf klein meisje en nu zijn ze er weer!
Nog wel geen bloeiende tulpen maar tulpenbollen, vandaag bij Liedl kocht ik wel 8 zakken met allerlei verschillende tulpen.
En guess what? Ondanks het miezerige weer, zijn ze al gepoot ook.
Laat het voorjaar maar komen😉
Het voelde niet goed om op sommige avonden/nachten de inhoud van de kas van het wijkcentrum in huis te hebben zonder het veilig op te kunnen bergen. Dus hebben we sinds kort een kluisje en nee ik zeg niet waar we dat hebben, evenmin wat de code van het geval is, echt niet😎
Toch moet een penningmeester ook af en toe een kas controleren of iets van dien aard en dan moet zo’n penningmeester een kluis kunnen openen.
Ons kluisje is zo’n geval met een elektronische ‘sleutel’ op batterijen: code intoetsen, pieppieppiep, knop omdraaien pieperdepieperdepiepiepiep en het ding is geopend. Tenminste, zo was het tot voor kort.
De laatste weken probeerde ik dat regelmatig en de eerste piepjes waren hoopvol, het pieperdepieperdepiepiepiep klonk echter meer als blieblieblieblieblie en de draaiknop draaide weer terug.
Ik sprak er met dochter over, zij wist geen oplossing en bijna ten einde raad besprak ik het ‘probleem’ met de man.
Zijn suggestie: misschien zijn de batterijen leeg!
Een ‘elektronisch kluisje’ op batterijen? Dat had ik echt nooit zelf kunnen verzinnen.
Gisteren kletste ik bij met dochter en hoewel ik mezelf een minimalist reken, vind ik die minimale bezoekjes op anderhalve meter helemaal niks en hoe langer het duurt hoe meer ik in de contramine ga.
Maar goed, daarover spraken we niet, dochter vertelde over haar fascinatie voor tiny houses, minimalisme en opruimen. En ’t wicht was ook maar direct begonnen om haar belangstelling in daden om te zetten.
Ze vertelde dagelijks 1 artikel weg te willen doen en daar alvast vorige week mee begonnen te zijn.
Vanaf morgen doe ik met d’r mee: dagelijks 1 artikel wegdoen, naar de kringloop of in de kliko, da’s me om het even maar tot 31 december kunnen er tenminste 120 dingen verdwijnen.
’s Kijken of ‘k de keet weer eens kan kuisen minimaliseren 😀
Ja, u kan natuurlijk eens per week op blote knietjes de sprietjes weghalen maar dat is best een hele klus en voor de knieën niet erg fijn. Om ongewenst kruid niet chemisch te bestrijden, kreeg ik eens de tip om die kruiden te begieten met kokend heet water!
En groene aanslag op het terras verwijdert u met het kooknat van de piepers, las ik ooit eens in ‘Oma’s tips voor den propere huischvrouw’.
Gecombineerd met het verzoek van de Nederlandse waterbedrijven om zuinig te zijn met water, levert dit de volgende tip op:
Na het koken van de aardappels, maar ook na het koken van eieren, rijst of groenten loop ik met mijn pannetje naar buiten om de minder gewenste kruiden tussen de terrastegels met het kooknat begieten, erg voorzichtig; ik wil natuurlijk niet de pasgekookte eieren over het terras laten rollen of de macaroni moeten opvegen en ook begiet ik liever m’n blote tenen niet met kokend rijstenat.
De groene aanslag op het terras was dankzij de afgelopen vele zonneschijn al heel behoorlijk verdwenen maar inmiddels zijn de voegen tussen de tegels ook heel behoorlijk ontdaan van onkruid.
Daar kan dat smerige roundup niet tegenop😀
33 graden Celsius vinden we al te warm maar 18 graden in de zomer?
Verdraaid, dat is een temperatuur waarbij we ’s winters de thermostaat nog een slinger geven! En dan dragen we ook nog eens truien, vesten, sokken en zelfs sloffen. Dat moet je nu buitenshuis proberen.
Ik droeg vanochtend een shirtje en omdat het nogal dreigde een dun jack, niet eens een regenjas maar na een korte wandeling was m’n shirt doorweekt.
OK, Nederland heet een waterrijk land te zijn maar dat hoeft niet van mijn lijf te komen, iew!
Het was een uitgelezen dag om aan de wandel te gaan, weliswaar bewolkt maar het stormde niet meer, het regende zelfs niet eens! Daar moe’j gebruik van maken.
Onderstaande foto’s waren niet van een heel erg groot heideveld en een kudde wollige schapen zagen we ook niet maar de heide was wel prachtig gekleurd.
Deze foto’s maakte ik vanochtend in Bakkeveen.
Nou dat was een misrekening!
Ik was zoals afgesproken op tijd bij de tandarts, hij zelf niet…
Duizend excuses en ik ging met een nog steeds niet gecontroleerd gebit, maar wel met een nieuwe afspraak, terug naar huis.
Heel bijzonder: gisteren vulde ik nog, volgens coronaprotocol een gezondheidsverklaring in en dan vergeten ze je te bellen om de afspraak te verplaatsen. Oh, en mijn verklaring was niet zodanig dat alle alarmbellen moesten afgaan, geen koorts, geen kucheltjes, geen corona en ook niet gehad, geen hoofdpijn, geen smaakverlies, geen geurverlies, zelfs geen ongewild urineverlies, oh nee dat laatste werd niet gevraagd.
Omdat de tandarts zelf niet aanwezig was, had ik de keus: een uur wachten of een nieuwe afspraak.
Ik koos voor het laatste, met dien verstande dat ik volgende week niet alleen voor controle ga maar dat tegelijkertijd mijn afgebroken kies opgemetseld gaat worden en dat één van de aftandse (om in de juiste terminologie te blijven) vullingen wordt opgevuld. Dus eigenlijk een driedubbele afspraak.
Ik heb geen zin na de controle nog eens tweemaal de kans te lopen dat de afspraak niet door gaat. Waar ik nog minder zin in heb is het moeten betalen van 3x de speciale coronavergoeding omdat ik bij alledrie de afspraken mag spoelen met peroxide, brrrr!
Maarreh, ik heb er niet naar gevraagd, zou ik ook korting krijgen omdat de tandartspraktijk mij niet 24uur van te voren afzegde?
U zal het vreemd vinden maar ik heb geen hekel aan de tandarts. Het is niet mijn meest favoriete bezigheid daar zo in een tandartsstoel te liggen, dat niet maar ik vind m’n gebit belangrijk genoeg om het goed te verzorgen en daar horen tandartsbehandelingen bij.
Op 25 maart zou ik een afspraak bij de tandarts hebben en u snapt het: die afspraak werd verzet naar 19 mei, dan zou ik kunnen langskomen voor een controle en het wegbikken van tandsteen.
Helaas ook deze afspraak werd afgezegd, niet door mij maar vanuit de tandartspraktijk. Ik behoorde volgens hun protocollen tot een risicogroep. Mijn slijtage van kraakbeen zou een reumatische aandoening zijn en daarmee had ik een verhoogd risico op COVID19, (wel jammer dat mijn huisarts een andere mening is toegedaan, misschien zou de slijtage d.m.v. medicijnen tegen reuma een halt toegeroepen kunnen worden), ik mocht dus niet naar de tandarts. Zelfs niet om een afgebroken kies te laten opmetselen.
Toen ik een paar weken geleden pijn kreeg in de buurt van de kaak was ’t niet mijn eerste ingeving om de tandarts te bellen voor een afspraak maar omdat er langzaam een ei leek te groeien onder de kaak vond ik een belletje gerechtvaardigd en mocht ik wel langskomen.
De uitslag was een verstopte speekselklier en de remedie: operatief de speekselsteen, oorzaak van de verstopping, verwijderen of het kreng door middel van kaakmassage ’n soort van terugduwen zodat de klier weer vrij was. Dat lukte en de afspraak bij de kaakchirurg kon gelukkig afgezegd worden.
Tegelijkertijd kreeg ik een standje omdat de laatste controle alweer meer dan een jaar geleden was…. pfffft, dat was volgens hun eigen protocol, ik wilde wel. Ik ben dan ook niet bang voor een tandarts.
Morgen kan ik terecht voor een reguliere controle. Gelukkig, kan eindelijk m’n kies gerepareerd worden!
En zo is m’n status sinds 16 juli gewijzigd van BBHH in rentenierster. Ondanks deze 5 weken moet ik er nog wel een beetje een draai in vinden, dat er ’s ochtends geen chef is die me om 8.30 uur verwacht.
De wekker staat nog steeds, weliswaar een uurtje later, we drinken ons eerste, tweede en doe soms ’s gek ook het derde bakkie pleur, op bed om rond half negen op te staan. (jawel, hier spreekt een echte koffieleut)
De rest van zo’n dag vullen we met wat er te doen is, voorlopig tenminste.
Dankzij de onnederlandse temperaturen van de afgelopen weken, werd er niet zoveel gefietst als we wilden maar dat is wel één van de activiteiten die we willen gaan oppikken om veel te doen. De tot nu toe enkele fietstocht bracht ons iedere keer weer op verrassend onbekende plekjes op nog geen 20 kilometer van huis.
Dergelijke plekjes gaan we zeker meer zoeken!
Het hoeft allemaal niet zo heel erg spannend te zijn maar de saaiheid van nu is wel het andere uiterste.
Ik heb het er wel een beetje mee gehad.
Hoewel ik nog dagelijks, nou ja 4 dagen per week naar kantoor ga, bestaan de andere uitjes uit het doen van de boodschappen en u zult het vast met me eens zijn, dat is geen onverdeeld genoegen.
Het zal vast verschil maken in welke winkel in welke wijk u de boodschappen haalt maar in de wijk waar ik woon, een heuse achterstandswijk, is het bezoeken van een supermarkt soms een crime.
Mensen staan soms ongegeneerd te niezen over het fruit, gebruikers van scootmobielen denken dat ze Max Verstappen zijn en die u daarom bijna uit de schoenen rijden, vooral ouderen die, omdat ze kwetsbaar zijn, denken dat ze overal kunnen voordringen om maar zo snel mogelijk weer buiten te zijn.
In het winkelcentrum in een naburige wijk zijn looplijnen uitgezet en denkt u nu niet dat deze ‘richtlijnen’ gevolgd worden, rechts aanhouden is blijkbaar heel moeilijk.
Ach, weet u, ik vind het leven gewoon zo SAAAAHAAAAAI momenteel dat ‘k van iedere mug een olifant kan maken.
